Ingólfur held i ein fald av is og drar seg mot sprekken. Sprekken er djup, er lag av rein snø, møkkete snø; av hard is, istid, varme somrar, utbrot, sorg og liding. Lemenår og år der trea er pollenrike. Prat til meg! Fortel det du minnest av ammer og kve, klukk klukk, bryt ut igjen etter kvite vintrar, kvite veker. Klukk klukk, klukk klukk. Ingólfur blir trekt mot ishistoria. Hald litt avstand!

Svartfugl krinsar rundt jordbobler. Smel­lande svovel, svingande vengar, vár på stoff i endring. Lava blir gass blir alabast abstrakt: Kokar, kokar botn mjuk. Kokar, kokar, jökull ryk! Svart, ei kvit, ei øy på øy i eyjar is! Æveleg bål blafrar fluor bris. Han hardnar folk, hardnar fugl, denne eldgeotermikk, denne naturlege kraftfabrikk.

Toppskotet har form
som greina har form
som treet har form
som andre tre. Også andre tre er forma
som greiner forma
som toppskotet som eg gnir mellom fingrane.

Ho snakkar til han med kroppen også. Det dampar ikkje lenger mellom kroppane. Damp treng luft. Det er ikkje luft mellom dei lenger.

Herfrå er det heilt. Kartliner visest ikkje.

Delstatar og språkområde visest ikkje.

Ukrania blir berre landskap, geologi og vegetasjon.

Veret endrar flyginga. Flyginga endrar veret.

Himalayais smeltar. Himalayais blir overflodsvatn. Flaumvatn blir for mykje for røyra. Røyr brest. Skrid vegar, skrid sletter, bakker. Bakkefolka bygger ny veg, nye vassrøyr.

Eg bygger nye relasjonar. Rekongiserer. Ser etter nye måtar å byggje luftbruer, balanse sterkare enn rustningar. Berre slik kan flyginga mi endre klima; den der kloden under meg, frå grunnen av.