Den korte romanen har eit både poetisk og naturvitskapleg språk. Midt i klangen av nøye komponerte setningar finn vi lavaerupsjon, mikroorganismar, glaspartiklar og kolonisering. Det føregår saumlaust, siden oenget til Karlsvik, der ho teiknar opp dei geologiske forholda frå jordas indre til over havflata, er å knyte naturfenomen og menneskeleg erfaring saman. For ikkje å seie kunstnarisk erfaring: "Men geologisk dramturgi er, på botnen, teatralsk. Han teiknar opp eit landskap av horisont som blir brote av ei øy, ei øy med stigningar og fall. Linene blir teikna av kreftene innanfrå og utanfrå."
Isolert set kan desse skildringane sende tankane til starten av 1990-talets beinharde poesi basert på stålkantar, der linjer, flater, speglar og inklar abstrakt nok fekk berre det meste av meininga. Men i samanhengen opplever eg ikkje Karlsviks roman slik, snarare som ein presis, lyttande og vennleg måte å knyte natur og menneske saman på.
På språkoverflata kjem ein ny klang til synes - det islandsk-norske: "Ho blir fælinn og hlauper bort til skrentinn og klatrar nedover." Dette skapar ein slags autentisk geografisk stemning, men står der òg som eit eige språkprosjekt, som eit eige Surtsey."
(...)
Om eg skal få kome med eit utbrot, seier eg: Takk for denne vesle boka! Ho veks og veks.
Nydeleg lese og formulert, Bræin. Til å få gåsehud/ gæsahúð av.